Het leven na je danscarrière kan een struggle zijn
In het begin ben je er niet mee bezig. Dan is er alleen maar dans. Maar er komt een dag in het leven van iedere danser dat hij of zij iets anders moet gaan doen. Voor show- en musicaldanseres Nathalie Petersen was het een struggle. Dat wenst ze niemand toe. Nu is Nathalie trainingsacteur en communicatietrainer en heeft ze nog één droom: andere dansers bij hun carrièreswitch helpen.
Door Joost Groeneboer (het hele artikel staat in Dans Magazine juni 2018)
Wat voor dans heb je gedaan?
‘Ik heb een dansopleiding aan de Amsterdamse Hogeschool voor de Kunsten gedaan. Het is altijd mijn intentie geweest om als uitvoerend danseres te gaan werken. Ik heb bewust voor de opleiding Docent Theater Dans gekozen. Ik vond die opleiding breder en het was fijn om een back-up te hebben. Want je weet nooit of je het als uitvoerend danseres gaat maken. Vaak vroeg ik me af of iemand ooit wel zou zien waar ik al die jaren zo keihard voor aan het trainen was.
Ik houd van meerdere dansstijlen. Het was mijn droom om bij Wim Vandekeybus of het Internationaal Danstheater te dansen. Bij het ID lukte bijna, maar door de zenuwen kwam ik net niet door de auditie heen. Gelukkig werd ik na de opleiding wel gelijk aangenomen bij het Holland Show Ballet. Heerlijk om te doen! Daar heb ik mijn meeste dansjaren beleefd. Ze hadden mooie producties, onder meer met illusionist Hans Klok. Naast het bekende schnabbelcircuit, heb ik ook musical gedaan bij het Nederlands Toneel Gent. Peter Pan met Tom van Landuyt in de hoofdrol, dat was een unieke ervaring. Ik was de enige Nederlandse in een Belgische cast.’
Maar voor je het weet komt aan dat alles een eind...
‘Ja,... In het begin ben je daar nog helemaal niet mee bezig. Maar al vrij snel merkte ik op dat enkele oudere collega's met de gedachte speelden om te stoppen met dansen. Ze oriënteerden zich op wat ze erna wilden gaan doen. De één koos voor de pabo, de ander om parttime te blijven dansen met een kantoorbaan erbij. Wat me opviel was dat ze vooral zochten naar meer zekerheid.
Ik wilde maximaal tot mijn dertigste doorgaan als uitvoerend danser. Fysiek verandert er veel en ondertussen blijven de jonge meiden van de academies stromen. In 2005 ben ik gestopt. Ik volgde toen al allerlei acteerworkshops. Onder meer bij de Amerikaanse schrijver en coach Joe Weston die toen nog in Nederland woonde, een enorm inspirerende man. Tegelijkertijd dacht ik: wat doe je nu, nu investeer je weer in onzekerheid. Ga je dit een tweede keer doen? Ondertussen had ik mijn man leren kennen en dachten we na over kinderen. Je krijgt meer, andere verantwoordelijkheden en hebt gewoon een inkomen nodig. Vervolgens heb ik verschillende opleidingen geprobeerd. Makelaardij, middle management, binnenhuisarchitectuur... Heel leuk, maar het was het allemaal niet. Ik miste de gedrevenheid die ik bij dans wèl voelde. Ik dacht, misschien moet ik het maar allemaal loslaten en gewoon gaan solliciteren, desnoods in een winkel werken, ik wist het gewoon niet...’
